Een blootgewone vakantie voor het eerst op de naturistencamping

[Marcel]

http://www.standaard.be/artikel/detail. ... =GLP39RPS6

Aangezien het artikel waarschijnlijk slechts tijdelijk op de site staat bij deze kopietje...

EEN BLOOTGEWONE VAKANTIE
VOOR HET EERST OP DE NATURISTENCAMPING
zaterdag 07 mei 2011, 05u00

Ontwaken en in je blootje op het terras plaatsnemen, zonder te piekeren over je outfit. Uit het zwembad klauteren en dat hele omkleedgedoe met die handdoek om je middel achterwege laten. Of ja, waarom niet volleyballen met een tiental naakte mannen? Op de naturistencamping kan het allemaal. Maar hoe voelt dat eigenlijk, om voor het eerst op blootvakantie te gaan? Onze vrouw en haar gezin deden de test.

Door Brechtje De Smet, foto's Filip Serrano

Nee, naturisme was voor mij geen onbekend begrip. In mijn kindertijd heette het nog 'nudisme' en was het in mijn geest eerder synoniem met kluchtige, maar vooral ook onfrisse taferelen op vakantie. Blote billen die dezelfde stoelen delen, dat leek me geen aantrekkelijke gedachte.

Pas veel later, toen buren ons enthousiast vertelden over hun naturistische ervaringen - ik was ondertussen een echtgenoot en twee kinderen rijker - begonnen we ons af te vragen of we de vooroordelen uit onze jeugd niet een beetje moesten bijstellen. We waren immers net als zij verslingerd geraakt aan de saunacultuur en hadden daarmee al wat gêne overwonnen over naaktheid in het bijzijn van anderen. Oké, naturisme leek nog een brug te ver, maar het idee liet ons op een of andere manier toch niet los.

Zeker toen een zoektocht op het internet ons via een aantal trefwoorden als 'natuur' en 'ecotoerisme' naar naturistenbestemmingen leidde. De brochure van Domaine de Bélézy, in hartje Provence, bracht onze vooroordelen plots aan het wankelen. De combinatie van natuur, naturisme, authenticiteit én stijl? Het leek plots te verleidelijk om het niet te overwegen. Maar hoe zouden we dat zonder blozende kaken uitleggen aan onze naaste omgeving? En vooral: hoe zouden de kinderen reageren?

Een voorzichtige studie tussen de soep en de patatjes maakte al snel duidelijk dat de kinderen veel minder fobisch reageerden dan wij aanvankelijk zelf hadden gedaan. De jongste (4) was waarschijnlijk nog te jong, de oudste (8) reageerde eerder geamuseerd en stelde verder geen vragen. Onze eerste naturistische vakantie werd geboekt.

Diezelfde week nog zaten mijn collega's tijdens de lunchpauze te lachen over een naturistische reportage die ze daags ervoor op tv hadden gezien. Ik zweeg. Ze moesten eens weten dat ik uitgerekend die zomer mijn vakantie zonder kleren zou doorbrengen.

DE BLOTE WERELD IN

Zomer 2010. Hoe ontspannen de rit naar het zuiden ook is, de adrenaline begint ons door de aderen te stromen wanneer we onze bestemming naderen. Nog een paar kilometer en onze kleren worden volledig overbodig. Die hallucinante gedachte bekruipt ook onze gps, die ons vlak voor aankomst in het afgelegen naturistendomein blijft gebieden rechtsomkeert te maken. Alsof hij ons de ultieme kans wil bieden ons noodlot op het laatste nippertje te ontvluchten. We negeren hem en rijden door.

Het is een bevreemdende ervaring: met je kleren aan de koffers uit de auto laden, terwijl ontspannen vakantiegangers naakt voorbijflaneren. Niet dat we nagekeken of aangesproken worden, maar we lijken wel indringers van een verboden paradijs. We moeten ons zo snel mogelijk aanpassen, beseffen we, willen we niet voortdurend de neiging hebben om alsnog rechtsomkeert te maken. We scharrelen al onze hoopjes moed bij elkaar, draaien de spreekwoordelijke knop om en schrikken even later van onszelf. Hoe leger de auto wordt, hoe minder kleren we nog aanhebben. Ook de kinderen hebben daarbij geen woorden nodig, gewoon een goedkeurende glimlach volstaat om hun kleren aan de kant te leggen. De grootste horde is genomen, een triomfantelijk gevoel overvalt ons. Het naturistische avontuur kan beginnen.

EEN BRIES IN ELKE PLOOI

Tussen de struiken door wordt onze blik gegrepen door die van onze charmante, naakte buurvrouw, die ons welkom wil heten. We stellen ons naakte gezinnetje aan haar voor. De ene verbergt zich nog wat meer dan de andere, maar naarmate het gesprek vordert, merken we dat we ons steeds meer op ons gemak voelen. En zo trekken we even later zelfverzekerd het pad op, de blote wereld in.

Ontmoedigd kijken we elkaar aan wanneer het eerste koppel ons begroet. Verdraaid, ze zijn half aangekleed! 'Ach, groentjes wellicht', trachten we elkaar te overtuigen, en we stappen wankelmoedig verder. Een koele mistralbries streelt ons tot in elke lichaamsplooi. Een eind verderop geraakt onze zoon gefascineerd door een groepje naakte mannen die aan het volleyballen zijn. Of we zin hebben om mee te spelen? We bedanken vriendelijk. Niet dat we bang zijn om ons belachelijk te maken - hoewel - maar sporten doen we sowieso al niet, laat staan in ons blootje. En we willen de welkomstdrink voor nieuwelingen niet missen.

Het begint warempel lichtjes te regenen. Koude druppels op ons naakte lijf. Moeten we toch niet wat kleren halen? Enkel een T-shirt aantrekken, zoals naturisten pur sang dat weleens doen? Of toch maar een pareo, losjes om het middel om de schaamstreek te bedekken? We nemen het zekere voor het onzekere en nemen toch wat kleren mee. Op de drink blijken de meeste aanwezigen minstens half aangekleed, net als het vooruitziende koppel dat we eerder al hebben gekruist. Je hoeft hier dus echt geen bronchitis op te lopen als het te koud is. Een geruststelling.

IEDEREEN GELIJK

De volgende dagen zijn gelukkig van het zonnige soort. Elke ochtend loop ik in evakostuum recht uit bed het houten terras van ons huisje op om de zuiderse ochtendlucht op te snuiven, zonder me zorgen te hoeven maken over wat ik moet aantrekken. Kan ik me nog iets zaligers inbeelden? Nee, tenzij in je blootje zwemmen te midden van een prachtig landschap, met het water, een briesje en de warme zonnestralen die mijn hele lichaam omhullen.

Naturisme is ook gewoon praktisch. Geen geklungel met handdoeken wanneer je je wilt omkleden aan het zwembad, of met onderbroeken die op de natte vloer vallen. Meer nog: door naakt te lopen, leer ik mijn eigen lichaam te respecteren, hetzelfde lichaam waar ik enkele dagen geleden nog zo gecomplexeerd over kon doen. Hoe heerlijk om de zinloosheid van die complexen te mogen inzien. Hier zie je immers jong en oud, slank en volslank, ongeschonden en gehavende mensen in harmonie met elkaar. We zijn collectief kwetsbaar in onze naaktheid, maar op een of andere manier dwingt dat respect en tolerantie voor elkaar af. Geen keurende blikken die over mijn bikini glijden, geen ogen die me willen uitkleden - hallo, ik ben al naakt. Er wordt helemaal niet gegluurd op de blootcamping. Niemand heeft iets te verbergen, tenzij de kleren die voorheen de keizer maakten. Naaktheid heelt, en maakt iedereen gelijk.

Totdat we 's avonds netjes gekleed gaan eten in het restaurant op de camping, en we ons telkens even terug in de gewone wereld wanen. De wereld waarin kleren de hokjesmentaliteit opnieuw aanwakkeren door type, stijl of status te verraden. Waardoor je beseft dat werkelijk iedereen naturist kan zijn, zelfs mensen van wie je dat in de geklede wereld helemaal niet zou verwachten.

NAAKTWINKELEN

Ik had nooit gedacht dat ik ooit naakt tafeltennis zou spelen met mijn zoontje, maar nu is er geen ontkomen meer aan. Het blijkt een revelatie, net als ongegeneerd uit de douche kunnen stappen terwijl het vijfjarige vakantievriendje van mijn dochter net de badkamer komt binnenwandelen. Op een geklede camping zou het me kunst- en vliegwerk kosten om snel mijn kleren bij elkaar te scharrelen, hier kijkt het jongetje niet eens op van mijn naakte verschijning.

Het naakt rondlopen went snel. In die mate zelfs dat ik tijdens een snel bezoek aan het campingwinkeltje plots besef dat ik volledig naakt tussen de rekken loop. Om hygiënische redenen is dat eigenlijk verboden, maar gelukkig kan ik doen alsof ik de regel even vergeten ben - net als de andere bloteriken in het winkeltje, overigens. De meeste naturisten houden zich wel strikt aan de regels van het domein. Het zijn helemaal niet de anarchistische flowerpower-aanhangers waarvoor ze weleens worden versleten.

Er zijn nog meer regels. Gluren, exhibitionisme en intieme piercings zijn niet toegelaten. Anderzijds word je wel geacht altijd naakt te zijn, tenzij het weer of tijdelijke fysieke omstandigheden even niet meezitten. Het talrijke personeel dat - aangekleed - aanwezig is, waakt voortdurend over de goede gang van zaken.

ONTWAKEN UIT EEN DROOM

Na een weekje staan we weer elke dag in de file en trotseren we de ratrace van het echte leven. Thuiskomen van een naturistische vakantie is een beetje als ontwaken uit een droom. Veel meer nog doordat mensen aan wie je over je vakantie vertelt je beleving amper kunnen vatten.

Uit de kast komen is nog altijd niet evident. Als ik het dan toch over mijn lippen krijg en beken dat naturisme voor ons gezin de normaalste zaak van de wereld geworden is, zijn de reacties opmerkelijk verdeeld. Sommige mensen bewonderen ons lef en zijn nieuwsgierig naar onze verhalen - en nog meer naar onze foto's - andere fronsen de wenkbrauwen of maken zich er galant van af met: 'Ik begrijp wel dat dat bevrijdend kan zijn, maar het is niets voor mij.' Nog andere mensen vertellen dat ze zelf ook al op naturistenvakantie zijn gegaan, maar er nooit eerder voor uitgekomen zijn.

Wij gaan volgend jaar alvast opnieuw op naturistische vakantie. De schaamte laten we thuis.

Domaine De Bélézy ligt in Bédoin, in de Franse Vaucluse,www.belezy.com, info@belezy.com

[Marjoleine]

Domaine de Belezy!!!! Daar ben ik als 4-jarig meisje geweest!!! Hele mooie luxe camping!